Bighorn 100: raport z wyścigu
Bighorn 100: raport z wyścigu
Anonim

Albo historia o tym, jak jadłam przekąski i czułam ból

Oto coś, czego tak naprawdę nie chcesz słyszeć na tydzień przed rozpoczęciem wyścigu na 100 mil, którego nie jesteś pewien, czy możesz go ukończyć: w tym roku na torze jest tyle błota i śniegu, że dyrektorzy wyścigu dadzą każdemu dodatkowe godzinę na ukończenie wyścigu.

Również poprzedniego wieczoru, na spotkaniu przed wyścigiem: odcinek szlaku, o którym zwykle mówią, że jest „błoto ssące buty”, jest teraz określany jako „błoto ssące konia”, ponieważ o mało nie zgubili tam konia kilka dni wcześniej, kiedy koń zanurzył się w błocie po brzuch.

Bighorn 100 jest znany z wielu rzeczy: pięknej scenerii, wspaniałych organizatorów i wolontariuszy, dużych przewyższeń (jakoś między 18 000 a 20 000 stóp wspinaczki), a czasem śliskiego błota. Zapisałem się na wyścig w styczniu, ponieważ a) był to czerwiec i nie musiałbym brać na to całego letniego treningu, b) jest w północnym Wyoming, tylko około sześciu godzin od mojego miejsca zamieszkania, c) Przypomniało mi się niewyraźne wspomnienie mojego przyjaciela Matta Trappe, który mówił mi, że było fajnie, kiedy prowadził go cztery czy pięć lat temu. Przynajmniej myślę, że powiedział „zabawa”.

W noc przed wyścigiem, w naszym Airbnb w Sheridan w stanie Wyoming, około 30 minut przed startem wyścigu w pobliżu miasta Dayton, bardziej martwiłem się, że przesadzisz w upale niż w błocie. „Błoto, dam sobie radę”, powiedziałem sobie głupio, łykając melatoninę i kładąc się na 6,5 godziny snu.

Następnego ranka pojechaliśmy do Scott Park w Dayton i wsiedliśmy do szkolnych autobusów, które zabrały nas w górę Kanionu Rzeki Tongue na linię startu i staliśmy na szutrowej drodze przez kilka minut, czekając na start o 9 rano. Stałem z tyłu paczki i przeglądałem swoje cele, w kolejności priorytetów:

  • Nie umieraj
  • Podziękuj wszystkim napotkanym wolontariuszom stacji pomocy
  • Nie narzekaj
  • Ukończ wyścig przed 35-godzinnym limitem
  • Jeśli to możliwe, ukończ szybciej niż 35 godzin
  • Nie siadaj łącznie na więcej niż pięciu punktach pomocy
  • Nie siadaj dłużej niż pięć minut, chyba że zmieniasz skarpetki
  • Biegaj wszystkie zjazdy do co najmniej 70 mili; resztę wędruj tak szybko, jak potrafisz
  • Nie bądź głodny
  • Unikaj poważnych obrażeń

Pobiegliśmy i przeszliśmy 1,25 mili drogi do początku szlaku Tongue River Canyon, gdzie przeszliśmy na singletrack, i wpadłem na kilku lokalnych facetów, których znam, Chrisa i Steve'a. Wędrowałem i rozmawiałem z nimi przez całą pierwszą wspinaczkę w górę kanionu, 3300 stóp w pionie na siedem mil. Powiedziałem sobie, że jeśli zmoczę przód koszulki w pocie na pierwszym podejściu, to będę przerąbany, ponieważ nie da się wymienić wszystkich utraconych płynów. I oczywiście, wędrując szybko, aby nadążyć za Chrisem i Stevem, byłem bardzo bliski zmoczenia mojej koszuli z potem. Na szczęście zeszliśmy w dół na około 7500 stóp, a ja trochę się ochłodziłem i ruszyłem własnym tempem. Ludzie, którzy powiedzieli, że trasa jest piękna, mieli rację – trasa jest zasadniczo wycieczką po kanionach z wysokimi wapiennymi klifami rozsianymi po bokach i alpejskimi łąkami. Wiele z nich jest otwartych i wystawionych na słońce do około 30 mili, ale bryza i kilka opadów deszczu i burze zapewniły mi chłód.

Około dziewiątej mili zacząłem biegać wyblakłą dwutorową drogą i nagle poczułem, że lewa strona mojej kamizelki do biegania staje się naprawdę luźna, podskakując za każdym razem, gdy robiłem krok. Wiedziałem, co się stało: kilka tygodni wcześniej zauważyłem strzępienie się sznurka trzymającego lewą stronę kamizelki. Rdzeń sznura pozostał nienaruszony, a ja, idiota, uznałem, że wszystko będzie dobrze. Nie zabrałem też innej kamizelki, mimo że moja załoga (moja żona Hilary i przyjaciel Jayson) spotykali się ze mną na 30 i 66 milach. Szedłem dalej, zdjąłem kamizelkę i próbowałem żonglować nią i moim trekkingiem kijów, jak wymyśliłem, jak ustawić ławę przysięgłych, aby całość wytrzymała kolejne 91 mil. Po dwukrotnej próbie związania go, spojrzałem w dół i zdałem sobie sprawę, że mój wyścigowy śliniaczek był przypięty do moich szortów czterema agrafkami, które bohatersko trzymają wszystko razem od 1849 roku i, jak mnie uderzyło, może będę w stanie wykonać tę pracę tutaj w Bighorn 100. Przypiąłem kamizelkę, przebiegłem około ćwierć mili i zapomniałem o tym.

Przejechałam przez kilka następnych punktów pomocy, zatrzymując się tylko po to, by napełnić butelki wodą i Tailwind, zawsze sprawdzając zegarek, by upewnić się, że wsiadam i wysiadam za mniej niż dwie minuty. Około 14 mili trasa biegła w górę i w dół po małych wzniesieniach przez około dziesięć mil, a ja wspinałem się pod górę i biegałem w dół, rozmawiając trochę z kilkoma biegaczami, w tym z Sergio z Południowej Karoliny, który przebiegł swoje pierwsze 100 mil race oraz Larry z Pensylwanii, który startował w zawodach od lat 70. i zrobił dziesiątki ultras. Przez solidną godzinę nękał nas deszcz i coraz głośniejsze grzmoty, które zbliżyły się do odległości około dwóch mil, a potem oddaliły.

Na 25 milach szlak zaczął opadać, stopniowo, a potem stromo, tracąc około 2500 stóp w pionie przed 30 milą. Do tego momentu widziałem trochę błota, ale wiedziałem, że prognoza mówi o większej ilości deszczu i zastanawiałem się, co to za strome odcinek zjazdowy wyglądałby jak w drodze powrotnej następnego ranka.

Pobiegłem do 30-milowej stacji pomocy, tuż pod ośmiogodzinną godziną, aby spotkać się z Hilary i Jaysonem, wytrzeć stopy i zmienić skarpetki. Moja lista „Rzeczy, do których zmusisz mnie do zrobienia czegoś, czego nie chcę (lub pamiętam) robię na 30-milowej stacji pomocy” brzmiała:

  • Zjedz banana
  • Wypij napój białkowy
  • Uzupełnij jedzenie w kamizelce (pięć gofrów, sześć bloków, dwa batony)
  • Zapakuj dwa kawałki pizzy do kamizelki
  • Umieść dodatkową czołówkę w kamizelce
  • Włóż spodnie w kamizelkę
  • Załóż wiatrówkę do kamizelki

Po 30 milach czułem się dobrze. Ból głowy spowodowany odwodnieniem (przy pierwszym słonecznym podejściu zaczął się zbyt szybko), ale bez większych bólów, gorących punktów i odparzeń. Gdy wystartowałem ze stacji pomocy, zaczęło padać, przesiąkając mnie, gdy zacząłem stałą, 4,200-metrową wspinaczkę przez następne 15 mil. Wkrótce minąłem punkt pomocy Cathedral Rock na mili 33,5, a następnie punkt pomocy Spring Marsh na mili 40, gdy słońce zaszło, a światło powoli przygasało wokół mnie.

Milę lub dwie za punktem pomocy Spring Marsh szlak wszedł w drzewostan osikowy, którego całe podłoże wydawało się być błotem. Wybrałem drogę, starając się, aby moje buty były czyste i suche, co w większości mi się udało. Prawie z drugiej strony biegacz wrócił przez las w moją stronę – był blisko przodu sfory i już schodził w dół. Zobaczył, jak chodzę na palcach przez błoto i powiedział: „Nie martw się, przed nami jeszcze wiele”. Głupio pomyślałem: „Jak źle może być?”

Na stacji pomocy Elk Camp (mila 43,5) napełniłem butelki z wodą i ruszyłem w górę, włączając latarkę czołową. Przypuszczam, że można powiedzieć, że od tego zaczęło się gówno. Kiedy myślisz o błocie, prawdopodobnie myślisz o tym, że jest brudne, mokre, może nawet lepkie. Błoto Gór Bighorn nie jest lepkie. Właściwie czytałem o tym w Internecie przed wyścigiem, robiąc mały research na temat tego, czego się spodziewać. Ludzie mówili, że to śliskie. Ludzie mieli rację.

Większość drogi w górę nie była taka straszna. Czytałem poprzednie raporty ludzi, którzy mówili, że zrobili dwa kroki w górę i cofnęli się o jeden krok – w czasie, gdy zmierzałem pod górę, nie było tak źle. Poślizgnąłem się trochę, straciłem równowagę i generalnie zużyłem znacznie więcej energii niż gdybym miał, gdyby trasa była sucha, a nawet mniej mokra. Moje buty i skarpetki całkowicie przemokły, a wraz ze wzrostem wysokości robiło się coraz zimniej, ale pomyślałem, że wszystko będzie w porządku, jeśli będę się ruszał.

Trasa między milą 43,5 a milą 45,5 była w większości tylko grzęzawiskiem, szeroką na 10 lub 20 stóp ścieżką bagnistych, błotnistych śladów stóp. Poddałem się i zacząłem przedzierać się przez błoto, zrezygnowałem z suchych stóp lub czystych butów. Potem zaczął się pojawiać śnieg i przez większość czasu mogłem stąpać po brudnej ścieżce, gdzie inni już go ubili. Ale potem wszedłem po goleń, obiema stopami, do lodowatej wody, która nie mogła być cieplejsza niż 32,1 stopnia Fahrenheita. Zatrzymałam się, zszokowana tym, jak zimne były teraz moje stopy, i zastanawiałam się, czy reszta mojego ciała pójdzie w ich ślady. Przez około 60 sekund byłem prawie pewien, że zostałem wyruchany. Nie miałem suchych butów ani skarpet aż do 66, która w moim tempie była oddalona o sześć godzin. Nie mogąc zrobić nic innego, wzruszyłem ramionami i wlokłem się pod górę.

W końcu doszedłem do mężczyzny trzymającego latarkę pośrodku pustkowia i powiedział mi, żebym jechał dalej polną drogą, gdzie zobaczę resztę oznaczonego szlaku. Potem inny mężczyzna z latarką, a kilka minut później dotarłem do rozgrzanych namiotów na stacji pomocy Szczęki, mila 48, na wysokości 8800 stóp nad poziomem morza, 23:15. Gdybym chciał, mógłbym usiąść przy grzejniku, wysuszyć ubrania, zjeść tonę jedzenia, poczuć się naprawdę komfortowo i uciąć sobie drzemkę. Mogłem też zrezygnować z wyścigu, ponieważ po tym, jak zrobiłem te wszystkie fajne rzeczy i poczułem się komfortowo, gdybym nie zrezygnował, musiałbym zejść z powrotem w błoto i śnieg, przez które właśnie się tarzałem.

Usiadłem na cztery minuty, święty mężczyzna przyniósł mi serową quesadillę, poszukałem w kamizelce i znalazłem czapkę, napełniłem butelki z wodą, wstałem i wyszedłem. Było zimno, a ja byłam w krótkich spodenkach, wiatrówce i kurtce przeciwdeszczowej, z kapturami zaciągniętymi i zapiętymi, a to wystarczyło, żeby utrzymać ciepło, gdybym się poruszała. Mój ból głowy z poprzedniego dnia zniknął dzięki wypiciu dużej ilości płynów, więc w zakresie od Czuję się jak gówno do Czuję się dobrze, znalazłam się nieco na półmetku, nieco bliżej Czuję się dobrze.

Obraz
Obraz
Obraz
Obraz

Na 87,5 mili dotarliśmy do punktu pomocy Upper Sheep Creek, a ja złapałem ze stołów garść małych cukierków i zjadłem je podczas wędrówki, z zapałem przypominającym 9-latka w noc Halloween. Mój pierwszy Butterfinger od mniej więcej 15 lat był dość rozczarowujący, ale kilka małych batoników Twix podniosło trochę moje morale. Wspięliśmy się na ostatnią 500-metrową wspinaczkę, stromą półmilową ścieżkę, którą pokonałem poprzedniego dnia, i wyskoczyliśmy na szczyt, aby spojrzeć na toczący się zjazd w dół kanionu rzeki Tongue, który był większy i dłuższy niż pamiętałem. Trochę pobiegaliśmy, ale głównie wspinaliśmy się po stromym singletracku. Ciągle skanowałem koniec kanionu, szukając koloru innego niż zielony lub brązowy, namiotu punktu pomocy, który musi być tuż za rogiem. Zrobiłem to przez około 8 000 kroków w dół.

W końcu pojawił się namiot i kilku naprawdę fajnych facetów. Negocjowałem z Jaysonem jeszcze jedną pięciominutową sesję siedzącą i spędziłem raczej wspaniały czas na krześle kempingowym, zanim wyruszyliśmy, aby ukończyć ostatnie 2,2 mili singletracka.

Na Tongue River Trailhead nasz singletrack kończył się polną drogą, a wolontariusze z punktu pomocy moczyli nasze rękawy i czapki zimną wodą na słoneczne ostatnie pięć mil. Najwyraźniej ktoś wcześniej próbował wycofać się z wyścigu na tej stacji pomocy, pięć mil od mety, a tamtejsi ludzie przekonali go, by szedł dalej, a wolontariusz wprowadził go do środka.

Przeszliśmy wiele ostatnich pięciu mil, robiąc obliczenia w głowie: gdybyśmy pobiegli, skróciliśmy mój ostatni czas o około 20 minut, a ja po prostu nie mogłem do tego zmotywować. Przysięgam, że przez większość drogi do miasta droga była lekko pod górę, ale to mogła być lekka halucynacja. Minęliśmy boom box, grający motyw z Rydwanów ognia, a potem motyw z Rocky (chyba Rocky II), aż w końcu domy zbliżyły się do siebie i byliśmy w mieście. Przejechaliśmy ostatnie pół mili do Scott Park, dookoła parku, do mety na 100 mili. Jayson uśmiechał się i śmiał.

Hilary zaprowadziła nas do krzesła polowego i jakiejś pizzy, po czym przez kilka minut siedzieliśmy i nie biegaliśmy ani nie chodziliśmy, wreszcie po 32,5 godzinach skończyłyśmy pracę. To było trudne. Ale wszyscy zapisaliśmy się na to, szukając czegoś trudnego, prawda? Chyba mam swoje pieniądze. I hej, darmowa klamra do paska.

Zalecana: